Tydens hierdie inperking het almal begin aangaan oor hoe hulle skool mis. Ek mis regtig nie skool nie… Dalk vat ek nog my woorde terug, maar ek mis nie skool nie. Ek mis oomblikke.
Ek mis die vrae in mense se oë voor daai toets waarvoor jy ʼn dag voor die tyd begin leer het. Daai “oor dit” houding wanneer die juffrou nog net die toets uitgedeel het. Ek mis pouses saam met die mense met wie jy alles deurgebring het vandat jy ʼn klein nuweling in die skool was. Ek mis die trane, bloed en sweet wat spat wanneer die eindfluitjie blaas en jy besef jou span het verloor. Ek mis die gees van ʼn skool wat juig oor die wen van ʼn laaste interskole vir sommiges. Ek mis die daaglikse oogkontak met mense in die gange wat jy nog nooit gesien het nie. Ek mis die lag vir ʼn meneer se flou grappie of wanneer hy jou gevang eet het in sy klas. Ek mis die lag saam met ʼn klas wat jy net sal verstaan as jy vir vier jaar op dieselfde plek in daardie klas gesit het. Ek mis die huil van die afskeid van ʼn onderwyser.
Maar nee, ek mis nie skool nie.
Skool was ʼn inperking op sy eie. Met reëls en regulasies van wat jy moet dra, waar jy mag gaan en wanneer jy daarheen mag gaan. Skool het mense in boksies geplaas en jou ʼn label gegee waarmee jy moes rondloop vir jou hele skoolloopbaan. En as jy net ʼn bietjie anders opgetree het as wat jou label se beskrywing gesê het, was jy geoordeel. Deur onderwysers en skolliere.
“Rokers doen nie akademies goed nie.”
“Pliggies se hemde hang nie uit nie.”
“Leiers is nie vriende met moeilikheidmakers nie.”
“Sportsterre is nie kultuursterre nie.”
“Over-achievers is onpopulêr.”
Skool het jou laat voel dat as jy nie kon presteer op elke gebied wat die skool se naam hoog gehou het nie, dan was jy nie belangrik nie.
Maar na skool besef jy dat prestasie nie die mens maak nie. Karakter maak die mens. Dit wat jy vir ander mense sê en doen maak die mens. Hoe jy ander mense laat voel het, maak jou mens. Want dis wat mense gaan onthou. En dis so jammer dat mens dit eers na skool besef. Eers na skool besef jy die waarde van die dinge in die lewe en dat die “groot goed wat jy bereik het op skool” toe nie eintlik so groot was nie.
Die geluk in die lewe lê nie in wat jy bereik nie, maar wie jy bereik. Want die lewe is groter as skool. En karakter is groter as prestasie.
Ek hoop jy vind
